“ค่ายผู้อพยพหนองจาน” หรือ “ศูนย์พักพิงหนองจาน” (Nong Chan Refugee Camp) หรือฝั่งไทยรู้จักกันในชื่อ “แคมป์ ๕๑๑” ตั้งอยู่ในบ้านหนองจาน อ.โคกสูง จ.สระแก้ว เป็นหนึ่งในค่ายผู้อพยพที่จัดตั้งขึ้นเป็นแห่งแรกๆ บนชายแดนไทย–กัมพูชา
ที่นี่เคยเป็นทั้งค่ายผู้ลี้ภัย และศูนย์กลางการแจกจ่ายอาหาร เมล็ดพันธุ์ และโอกาสในการมีชีวิตรอดของชาวกัมพูชา ...
ชาวกัมพูชา ล้วนแต่อดอยาก ลำบากไปทุกฝ่าย อาหารหยูกยา เป็นของหายากยิ่ง ผู้ลี้ภัยจำนวนมหาศาล จึงเดินเท้าอพยพหลบหนีทั้งความยากแค้นและการไล่ล่าฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุมาสู่ชายแดนไทยแทบทุกจุด
“ค่ายผู้อพยพหนองจาน” หรือ “ศูนย์พักพิงหนองจาน” (Nong Chan Refugee Camp) หรือฝั่งไทยรู้จักกันในชื่อ “แคมป์ ๕๑๑” ตั้งอยู่ในบ้านหนองจาน อ.โคกสูง จ.สระแก้ว เป็นหนึ่งในค่ายผู้อพยพที่จัดตั้งขึ้นเป็นแห่งแรก ๆ บนชายแดนไทย–กัมพูชา เคยเป็นทั้งค่ายผู้ลี้ภัย และศูนย์กลางการแจกจ่ายอาหาร เมล็ดพันธุ์ และโอกาสในการมีชีวิตรอด
“หนองจาน” ไม่ได้แค่ต้อนรับคนแปลกหน้า แต่มอบโอกาสให้เขา “ปลูกข้าว” เลี้ยงตัวเอง และ “กลับไปมีชีวิตใหม่” ได้อีกครั้ง
ปี พ.ศ. ๒๕๒๓ มีการแจกอาหารและอุปกรณ์ กว่า ๓๔๐,๐๐๐ รายการ ในที่เดียว ชื่อของ “Land Bridge” หรือ “สะพานชีวิตแห่งหนองจาน” ถูกจารึกไว้ในบันทึกของ UNHCR และ CARE จนทุกวันนี้ และในบันทึกสำคัญ ยังระบุว่า สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เคยเสด็จฯ ไปช่วยเหลือประชาชนที่นี่ด้วยพระองค์เอง
แต่เมื่อสถานการณ์กลับสู่ภาวะปกติ พบว่า มีราษฎรกัมพูชาบางส่วน ไม่ยอมเดินทางกลับประเทศ ยังคงพักอาศัยในพื้นที่ของประเทศไทย
แต่วันนี้ “ราษฎรกัมพูชา” ที่ตั้งถิ่นฐานในเขตของประเทศไทย ที่ประเทศไทยเคยช่วยเหลือในยามสงคราม กลับได้อ้างว่า พื้นที่ที่ตั้งถิ่นฐานเป็นพื้นที่ของ “กัมพูชา” ไม่ใช่ไทย ??!!!
ที่ผ่านมา ฝ่ายกัมพูชาละเมิดข้อตกลงในพื้นที่อ้างสิทธิ์ โดยการสนับสนุนให้ราษฎรมาสร้างถิ่นฐานอย่างถาวร ในบริเวณ “บ้านหนองจาน” ทั้งในบริเวณพื้นที่อ้างสิทธิ์ และนอกบริเวณพื้นที่อ้างสิทธิ์ในฝั่งประเทศไทย
ซึ่งฝ่ายไทย ได้ดำเนินการประท้วงร้องเรียนฝ่ายกัมพูชาในเวทีต่าง ๆ มาอย่างต่อเนื่อง ทั้งระดับหน่วยทหารในพื้นที่ และผ่านกระทรวงการต่างประเทศ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๕๗ จนถึงปัจจุบัน แต่ฝ่ายกัมพูชากลับนิ่งเฉย ไม่ได้แยแส แต่ประการใด นานวันก็ทึกทักว่าเป็นเจ้าของพื้นที่ จึงยืนยันได้ว่าฝ่ายไทยได้ใช้การแก้ปัญหาโดยสันติวิธีมาตลอด
ซึ่งฝ่ายไทย ได้ดำเนินการประท้วงร้องเรียนฝ่ายกัมพูชาในเวทีต่าง ๆ มาอย่างต่อเนื่อง ทั้งระดับหน่วยทหารในพื้นที่ และผ่านกระทรวงการต่างประเทศ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๕๗ จนถึงปัจจุบัน แต่ฝ่ายกัมพูชากลับนิ่งเฉย ไม่ได้แยแส แต่ประการใด นานวันก็ทึกทักว่าเป็นเจ้าของพื้นที่ จึงยืนยันได้ว่าฝ่ายไทยได้ใช้การแก้ปัญหาโดยสันติวิธีมาตลอด
ขุดตำนานบ้านหนองจานแคมป์ 511 แผ่นดินนี้ของไทย
“Nong Chan Refugee Camp,” also known as “Nong Chan Holding Center” or what Thais called “Camp 511,” was located in Ban Nong Chan, Khok Sung District, Sa Kaeo Province. It was one of the very first refugee camps set up along the Thai–Cambodian border.
Nong Chan Refugee Camp, also known as Camp 511 in Thailand, is located in Ban Nong Chan, Khok Sung District, Sa Kaeo Province. It was one of the first refugee camps established on the Thai-Cambodian border.
This place was once both a refugee camp and a hub for distributing food, seeds, and the chance of survival for Cambodians.
Back in 1979, large numbers of Cambodians fled their country to escape the war. “Nong Chan Refugee Camp” was one of the places where tens of thousands of Cambodians gathered, as they were running from famine and the Vietnamese military invasion.
The Cambodian people were starving and suffering on all sides. Food and medicine were extremely scarce, so countless refugees trekked on foot to the Thai border at nearly every point, escaping both hardship and genocidal persecution.
Under the administration of Prime Minister General Kriangsak Chomanan, Thailand allowed the UNHCR to set up stations and a temporary camp in Sa Kaeo Province to house 40,000 people. By December of that same year, more than eight additional refugee camps were opened along the Sa Kaeo border, with the Thai military providing security.
“Nong Chan Refugee Camp,” also called “Nong Chan Holding Center” and known to Thais as “Camp 511,” was located in Ban Nong Chan, Khok Sung District, Sa Kaeo Province. It was among the very first refugee camps established on the Thai–Cambodian border, serving as both a place of refuge and a hub for distributing food, seeds, and the chance of survival.
“Nong Chan” didn’t just take in strangers — it gave them the chance to “grow rice,” sustain themselves, and “start a new life” once again.
In 1980, over 340,000 food and supply items were distributed here in a single effort. The name “Land Bridge” — or “The Bridge of Life at Nong Chan” — was recorded in the archives of UNHCR and CARE, and to this day remains remembered. The records also note that Her Majesty the Queen herself once came here in person to help the people.
But when the situation returned to normal, some Cambodians refused to go back to their country and continued living in Thai territory.
“…… But today, those very Cambodians who settled in Thailand — whom Thailand once sheltered in wartime — now claim that the land they live on belongs to Cambodia, not Thailand??!!! …”
Since then, Cambodia has violated agreements in the disputed area by encouraging its citizens to establish permanent settlements in Ban Nong Chan, both inside the disputed zone and outside it, on Thai soil. Thailand has continually filed protests and complaints against Cambodia in various forums — both at the local military level and through the Ministry of Foreign Affairs — from 2014 up to the present. Yet Cambodia has remained silent and indifferent, while over time insisting the land is theirs. This proves that Thailand has always pursued peaceful means in handling the issue.
เรียบเรียงโดย : fb/โบราณนานมา
ขอบคุณข้อมูลบางส่วนจาก Story of guide และ 50+
ภาพถ่ายโดย Jay Mather (Cambodian Refugee Camp, Sa Kaeo, 1980)
ภาพชุดค่ายผู้อพยพกัมพูชาในค่ายพื้นที่ประเทศไทย : https://americanlandscapegallery.com/cambodian-index
ภาพถ่ายโดย Jay Mather (Cambodian Refugee Camp, Sa Kaeo, 1980)
ภาพชุดค่ายผู้อพยพกัมพูชาในค่ายพื้นที่ประเทศไทย : https://americanlandscapegallery.com/cambodian-index
นี่คือ ลิ้งค์พันธมิตร หรือที่เรียกว่า affiliate link ซึ่งหมายความว่า... หากคุณคลิ๊กลิ้งค์นี้ และซื้อผลิตภัณฑ์ อะไรก็ได้ ฉันจะได้ค่าคอมมิชชั่นเล็กน้อย สิ่งนี้จะช่วยสนับสนุนเว็บไซด์ และช่วยให้กำลังใจเราต่อไป
.jpg)
